صدای گرفته و بریده‌بریده رابرت اف. کندی جونیور، که گاهی فهم سخنانش را دشوار می‌کرد، در جلسه روز چهارشنبه برای تایید او به‌عنوان نامزد پیشنهادی وزارت بهداشت و خدمات انسانی دولت دونالد ترامپ در مرکز توجه قرار گرفت.

به گزارش سی‌ان‌ان، صدای گرفته و خشن کندی ناشی از عفونت یا مشکل تنفسی نیست. او به گرفتگی انقباضی صدا (دیسفونی اسپاسمودیک) مبتلا است، یک عارضه عصبی نادر که باعث می‌شود عضلاتی که تارهای صوتی را باز و بسته می‌کنند، به‌صورت غیرارادی دچار انقباض و گرفتگی شوند و صدا حالت گرفته یا خفه پیدا کند.

کندی ۷۱ ساله پیش‌تر علنی درباره این بیماری صحبت کرده و توضیح داده بود در ۴۲ سالگی به این عارضه دچار شد و صدای قوی و رسایش از بین رفت.

به نوشته سازمان غیرانتفاعی آموزشی و حمایتی دیسفونیا اینترنشنال، این عارضه زندگی افراد مبتلا را به‌شدت تحت تاثیر قرار می‌دهد و «بسیاری از افراد مبتلا به دیسفونی اسپاسمودیک احساس می‌کنند که صدای آن‌ها به‌درستی احساسات، شخصیت و شایستگی‌شان را منعکس نمی‌کند».

دیسفونی اسپاسمودیک زیرمجموعه‌ای از دیستونی (بدقوامی ماهیچه‌ها) است، یک اختلال انقباض عضلانی که می‌تواند بخش‌های مختلف بدن را درگیر کند، از زبان و پلک‌ها گرفته تا گردن و دست‌ و پا و انگشتان.

دیستونی پس از لرزش ایدیوپاتیک و پارکینسون، سومین اختلال شایع حرکتی محسوب می‌شود. تصور می‌شود که دیستونی از بخش «گره‌های قاعده‌ای» مغز که کنترل انقبا‌ض‌های عضلانی را بر عهده دارد آغاز می‌شود. وقتی این بیماری بروز می‌کند، پیام مغزی دچار اختلال و باعث می‌شود عضلات به‌طور غیرارادی حرکت کنند یا در یک وضعیت غیرطبیعی گیر کنند. 

روش‌های درمانی دیستونی محدودند و فقط علائم را کنترل می‌کنند. برخی داروها می‌توانند به انحراف پیام‌های مغزی کمک کنند. تحریک عمقی مغز به‌عنوان آخرین راه‌حل در نظر گرفته می‌شود. فیزیوتراپی و گفتار درمانی نیز معمولا بخشی از برنامه درمانی است، و طب سوزنی و دارو‌درمانی نیز ممکن است مفید باشند.

به دلیلی که هیچ پزشکی دقیقا نمی‌داند، دیستونی معمولا بخشی از بدن را درگیر می‌کند که فرد در حرفه‌اش بیشترین استفاده را از آن می‌کند. دایان ریم، مجری معروف رادیو، به‌نوعی دیستونی مبتلا است که تارهای صوتی‌اش را تحت تاثیر قرار داده است.

دکتر استیون فراکت، متخصص مغز و اعصاب، به سی‌ان‌ان گفت بسیاری از نوازندگان مبتلا به این اختلال را درمان می‌کند؛ نوازندگان ترومپت که ناگهان قادر به استفاده از لب‌هایشان نیستند، نوازندگان گیتار، نویسندگان و پیانیست‌هایی که کنترل انگشتان یا حتی کل دست خود را از دست می‌دهند.

او گفت: «شاید تصور کنید چنین چیزی ممکن نیست. اما پس از معاینه صدها بیمار، می‌توانم بگویم که قطعا امکان‌پذیر است و واقعا اتفاق می‌افتد.»